νοερό ταξίδι

κλείνω τα μάτια μου και περπατώ σε καταπράσινες βουνοπλαγιές
η δροσερή ανάσα του δάσους
κυριεύει την ψυχή μου.
ύστερα στέκομαι και αφουγκράζομαι το ανοιξιάτικο αεράκι
μαργαρίτες και ανθισμένο χορτάρι
στολίζουν τον δρόμο μου..
αργότερα ξαπλώνω κοιτώντας
τον καταγάλανο ουρανό
ένα χρυσαφί σύννεφο σκεπάζει
τα μεγάλα κλειστά μου βλέφαρα.
ονειρεύομαι παραμυθένιες πολιτείες
παιδί ξανά τρέχω σε τεράστιες αλάνες,
η γαλήνη της αθωότητας
πλημμυρίζει το είναι μου
κι εγώ ταξιδεύω σ' ένα ηδονικό τούνελ,
η Ευτυχία με κρατά απ΄το χέρι
και ο Μορφέας στοργικά με φιλοξενεί στο εκστασιακό βασίλειό του!