Ήρθε και πάλιν η νύκτα
σκοτάδι πλημύρισε το δωμάτιο.
Εσυ δεν υπάρχεις πουθενά
είσαι τέτοι που δεν χωρείς
ούτε στο μυαλό-ούτε στην γυάλινη ψυχή μου.
Στολίζεις μελαγχολικά τη καρδιά μου
και η δόλια μοναξιά πάλι με κυριέυει
αυτή που μου πήρε την φωνή
και μου΄κλεισε το στόμα.
Παλεύω νακούσω γύρω μου
νάφουγκραστω την πνοή της ερημιάς.
Μα μήτε δέντρα να θροϊζουν άκουσα
μήτε τιτίβισμα νυχτιάτικων πουλιών,
παρά τον χτύπο της καρδιάς μου
και το βουητό το έρημο της Γης
καθώς (μονάχη της κι αυτή) γυρίζει!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πάντα ο χτύπος της καρδιάς μας θα είναι το μόνο σταθερό που θα μας συντροφεύει για πάντα!!Έντονη η μοναξιά που βιώνεις!!Πολύ όμορφο το ποίημά σου γεμάτο εικόνες!!
myrto όντως την εποχή που γράφτηκε το ποίημα βίωνα μια πελώρια και αφόρητη μοναξιά. Είναι πανέμορφη η αίσθηση που έχει κανείς όταν αποτυπώνει στο χαρτί τα συναισθήματα των βιωμάτων του. Επειδή "η πόλις πάντα θα μας ακολουθεί" καλό είναι να διευρύνουμε τις θύμησές μας(ακόμα και τις άσχημες) διανθίζοντάς τες με τον ποιητικό λόγο που κρύβουμε μέσα μας.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Δημοσίευση σχολίου